4 maart tot 8 maart (Tasmanië trip)

Eerst wat algemene informatie. We hebben besloten voor het echte leven hier begint nog een tripje naar Tasmanië te plannen. Tasmanië ligt onder Australië en is ongeveer 2,5 keer groter als Nederland met 500.000 inwoners. Tasmanië is ontdekt door Abel Tasman (een Nederlander) We zijn hier geweest van dinsdag 4 maart tot zaterdag 8 maart.

4 maart - dinsdag

07:44u vertrokken met de bus richting Melbourne en daar de bus gepakt naar het vliegveld, hier waren we al om half 10 en vlogen we om 11.10 naar Hobart, Tasmanië. Ankies koffer werd nog even gecontroleerd op explosieven gelukkig hadden we van te voren besloten die thuis te laten dus mochten we gewoon doorlopen. Hobart is maar 50 minuutjes vliegen dus we waren er zo. Aangekomen in Hobart moesten we onze koffers nog even laten besnuffelen en daarna konden we onze gehuurde auto ophalen. Een lime groene Nissan (Groentje) is het geworden (super schattig autotje, foto's volgen). Dappere Anke is als eerste achter het stuur gekropen (hier rijdt je aan de andere kant van de weg en zit de bestuurder ook aan de rechterkant) Beetje anders dus maar Tes en Anke hadden het wel snel onder de knie. Eerst naar het centrum van Hobart gegaan om een landkaart te scoren en daarna naar ons hotel. Aangekomen bij ons hotel gevraagd waar we het beste de auto konden parkeren. De uitleg van de man achter de receptie was best simpel maar de goeie parkeerplaats vinden was toch wat ingewikkelder. Daarnaast heb je in Hobart overal 1 richtingswegen en moet je dus overal helemaal om heen om weer op de zelfde weg uit te komen waar je was begonnen als je fout rijdt. Na3 rondjes te hebben gereden hebben we het uiteindelijk gevonden (hij zat nog geen 10 meter naast het hotel) en hebben we even wat spelletjes airhockey en pool gedaan. Daarna optijd op bed want de volgende dag hadden we een druk programma.

5 maart - woensdag

Half 8 sochtends aan het ontbijt en daarna uitgecheckt en onderweg gegaan naar de Wineglassbay. Onderweg naar deze mooie Baai overal dode dieren langs de weg (veelal kangeroes) en wat slechter wegdek als Nederland en veel bergen op en neer. Maar wel een super mooi landschap, heel anders als in Melbourne In Tasmanie heb je allemaal Nationale parken waar je in kunt met een aparte pas. Als je eenmaal deze pas hebt aangeschaft kun je alle parken in. Aangekomen bij Wineglass Bay stonden er allemaal kangeroes op de parkeerplaats op ons te wachten. We waren in de veronderstelling dat je gewoon een stukje moest lopen naar de Bay en dan gewoon daar lekker op het strand kon liggen. Tes en ik waren daarom ook lekker op slippers. Wat bleek nou je moest eerst een berg op (30min lopen) vanaf daar was een uitkijk post naar de Baai. Vervolgens moet je de berg weer af (45min) en dan was je op de Wineglass Bay. De weg omhoog was alleen al super zwaar. Tes en ik hebben sowieso geen conditie en daarom moesten we om de 30 treden even uithijgen. Eenmaal aangekomen was het een supermooi uitzicht maar we wilden natuurlijk naar het strand toe. Naar beneden wilde wel, alleen het stenen pad was nogal moeilijk begaanbaar omdat de hoogte tussen de stenen soms wel 30cm was. Eenmaal beneden aangekomen was het echt super mooi wit strand omringd door bergen en helder blauw water. Alleen de lucht zag er wel donker uit dus konden we niet te lang blijven want als het eenmaal zou gaan regenen konden we op onze slippertjes natuurlijk helemaal niet meer normaal omhoog. Dus weer omhoog geklommen wat nog 100x zwaarder was dan aan de andere kant omhoog maar uiteindelijk hebben we het gered. We waren best een beetje trots op onszelf en gingen met een tevreden gevoel de auto weer in onderweg naar het 2e hotel. In de auto was ik een boekje aan het lezen met 60 wandelroutes in Tasmanië en hier stond ook de Wineglassbay route in. Wat blijkt nou je hebt 4 verschillende gradaties met hoe zwaar elk traject is. En dan staat de 1 voor makkelijk 2 voor alle leeftijden 3 voor wandelervaring gewenst en 4 voor ervaren hikers. Wij hebben gewoon een route 4 gewandeld en daarbij stond ook wat je allemaal nodig hebt voor zo'n route in gradaties. Voor de A had je stevige schoenen, water en eten nodig, B de dingen van A + een regenponcho ofzo en C echt een hele lange lijst wat je nodig had! Thermolegging e.d. De slippers die we aanhadden was dus in ieder geval een no go. Maar goed na dit gelezen te hebben waren we nog trotser dat we het hadden overleefd dan daarvoor. Na deze inspannende activiteit onderweg gegaan naar ons hotel want dat was ook nog een heel stuk rijden. Het hotel was echt 'fantastisch' We zaten gezellig op een 10-persoonskamer, de douche en wc mocht je delen en de eigenaar ging daar ook gewoon naar de wc (die grensde aan onze kamer dus dan moest hij daar ook doorheen) Heb er geen woorden voor. S'avonds nog een poging gedaan om te gaan bowlen bij het Bowls Centre, alleen hier schijnt het Bowls Centre niet hetzelfde te zijn als het Bowling Centrum dus hebben we maar even filmpje gekeken.

6 maart - donderdag

Weer vroeg vertrokken richting de Bay of Fires, weer een baai alleen hier zijn allemaal roodgekleurde stenen op het strand. Hier veel foto's van gemaakt en weer door want we gingen ook nog naar de ST. Columbia Falls, één van de grootste watervallen van Tassie. Weer veel foto's gemaakt en in de auto gestapt. Eenmaal aan het rijden begon er in één keer een lampje te branden in de auto. Ik in de handleiding van de auto gekeken en daar stond dat we zo snel mogelijk een garage op moesten zoeken. We zaten alleen in de Middle of Nowhere dus hadden we geen bereik en zijn we maar in het eerst volgende dorpje gestopt. Hier een telefooncel gevonden en de garage gebeld. Deze vroeg me of wij wel het wel aandurfden om verder te rijden of er een takelwagen moest komen. Nadat hij me verteld had dat het gewoon safe was te rijden zijn gewoon doorgegaan. Hij zei wel dat als we een garage tegenkwamen we wel even naar binnen konden gaan maar dat het niet heel dringend was ofzo. Het was een lampje van de airbag en als het lampje bleef knipperen was er niks aan het handje maar als hij zou blijven branden zou het betekenen dat de airbag het niet meer zou doen. (Dus stel dat zou gebeuren moesten we even weer bellen) Gewoon doorgereden dus naar Launceston. Hier opzoek gegaan naar een computer met internet toegang omdat we nog geen hotel hadden geboekt voor die avond. Bij de bieb een computer gescoord en meteen maar een hotel geboekt voor die avond en de avond erna. We zijn daarna toch nog even naar de garage gegaan maar die was al dicht dus hadden we het plan om de volgende ochtend maar heen te gaan. Ingecheckt in ons hotel, deze was in tegenstelling tot die van de avond ervoor echt top en maar weer op tijd gaan slapen.

7 maart - vrijdag

8 uur uitgecheckt en meteen naar de garage gegaan. Hier het probleem uitgelegd aan een meneer en die heeft even op wat knopjes gedrukt maar kwam er niet meteen uit. Toen zei die ja neem anders maar een andere auto mee is wel zo makkelijk. Toevallig stond er precies dezelfde kleur en type auto (Groentje2) als die we al hadden en hebben we die meegekregen (foto's volgen) Pluspunt was ook dat we deze met volle tank meekregen en ons oude auto nog maar voor de helft vol zat (Kassa!!) Vandaag stond er onder andere op het programma nog een waterval, Russel Falls. Dit was nog best een eindje rijden en door best wel hoge bergen. De hoogste berg die we over moesten was wel 1,3 kilometer hoog. Qua afstand viel het wel mee maar je bent best lang onderweg omdat je al die bergen op en af moet zigzaggen. Gelukkig heel aangekomen bij Russel Falls. Toen we onderweg naar de waterval liepen kwamen we in één keer een bekend gezicht tegen. Ik denk nou dat kan eigenlijk niet dus ik wilde eerst gewoon doorlopen maar het bekende gezicht herkende mij ook! Het was Kiki!Ter verduidelijking ik heb Kiki ontmoet in de bus richting Lorne, de beachtrip die georganiseerd werd door school. Het was een beetje onwerkelijk omdat je niemand bekend denkt tegen te komen. En dat je dan iemand tegen komt die je net een week kent en op precies dezelfde plek is als jij heel vreemd Toeval!!! Even met Kiki gepraat en doorgegaan naar de waterval. Wat een mooie natuur heeft Tasmanië! Flink wat foto's gemaakt en weer door want we hadden een beetje tijdsdruk. Ons hotel van die avond was nog een uur rijden vanaf Hobart (daar is het vliegveld vlak bij) en onze 2e activiteit van de dag was de Airwalk (een wandeling boven de bomen) dit was 1,5 uur vanaf Hobart. Dus vanaf de Airwalk was het nog 2,5 uur rijden naar ons hotel maar we wilden voor het donker thuis zijn want er is ons verteld dat de dieren savonds op de lampen van de auto afkomen. Rond 8 uur wordt het hier donker dus we hadden afgesproken dat we om 5 uur uiterlijk weg zouden gaan zodat we nog wat speling zouden hebben. De Airwalk gedaan boven allemaal verschillende soorten bomen, op een stalen loopbrug. Voor 5 uur weer vertrokken richting Hobart en daar snel wat gegeten en door gegaan richting ons hotel. Het enige probleem wat wij hebben met Hobart is dat je er niet zo makkelijk uit kan komen. We zijn 3 keer verkeerd gereden en dit heeft ons best wat tijd gekost rond half 8 waren we pas op de goede weg richting het hotel en de zon ging, naar onze mening, veel te snel onder. Het was ook best wel eng, Tes bleef rustig rijden zelfs toen we langs een konijn reden die net aangereden was maar nog wel bewoog. We moesten overal allemaal bergen en ze kennen hier het woord straatlantaarns niet. Gelukkig waren er wel wat auto's voor ons die we konden volgen en hebben het uiteindelijk gevonden zonder een dier te hebben aangereden. Hotel was top!

8 maart - zaterdag

Onze koffer ingepakt en we hadden nog 1 plaats die we moesten bezichtigen het standbeeld van Abel Tasman uit Lutjegast. We hebben het 2 dagen ervoor opgezocht op de computer en zijn naar een plaatsje 20 minuten rijden van Hobart gegaan. Op het adres aangekomen geen beeld van Abel Tasman te zien dus wat vriendelijke Tasmaniërs aangesproken en gevraagd naar het beeld. Zij hebben even voor ons op de computer gekeken en zeiden wel dat het dorpje waar we waren hij wel aan land was gekomen maar dat het beeld in Hobart stond (waar we dus net vandaag kwamen) dus wij maar weer terug. Aangekomen in Hobart nog foto's lopen maken van een ander oud beeld waarvan we dachten dat het Abel Tasman was. Uiteindelijk het goede beeld gevonden en konden we tevreden Tasmanië verlaten en weer op huis aan. Groentje 2 ingeleverd en het vliegtuig ingestapt. Nu eindelijk weer thuis op de bank en bedenken wat we de komende 2 dagen gaan doen voor het echte leven toch echt gaat beginnen.